Sophomore year.

Het is weer een tijdje geleden dat ik een verslag heb getypt, bij deze wil ik het goed maken! Ongeveer 2/3 weken geleden ben ik vertrokken van huis om mijn tweede jaar in Amerika te beginnen. Ik had er erg veel zin in, maar het was weer moeilijk om iedereen achter te laten. Op het vliegveld in Dallas kwam ik mijn twee teamgenoten uit Ierland en Engeland tegen, waarmee ik naar Tucson ben gevlogen. Na een vermoeiende tocht van haasten, ongeduldig moeten zitten, en drinken over je heen krijgen door de persoon naast je, kwamen we laat aan in Tucson. Shayne, mijn kamergenoot van mijn eerste jaar en teamgenoot, kwam me ophalen met de twee nieuwe meisjes uit ons team. Ze vroegen vriendelijk of we mee uit wilde gaan, waarbij Laura en ik gewoon in de lach schoten omdat we zo moe waren. Ik had heel veel zin om naar mijn nieuwe huisje te gaan en nu dan echt op mezelf te wonen. Toen ik mijn kamer binnen liep lagen al mijn spullen in dozen in mijn kamer en ik had mijn bed nog niet opgehaald.. Een beetje jammer als het enige waaraan je denkt is: SLAPEN. Gelukkig heeft Laura een groot bed en mocht ik daar slapen. De volgende dag hadden we onze fysieke testen om te controleren of we helemaal gezond zijn.. Ik was gezond alleen mijn hartslag was te hoog, hiervoor moest ik terug komen, waarbij ik de opvolgende dagen de zelfde hartslag had. De conclusie volgens hun was dat ik een rat was en een snelle rusthartslag had, moet je nagaan hoe hoog me hartslag is als ik iets fysieks doe! Dat weekend had ik nog een goeie jetlag, dus smorgens rond 4 uur begon ik mijn kamer goed in te richten. Die maandag begon mijn eerste schooldag en dat viel toch wel even vies tegen. Ik moest toch echt weer mijn boeken gaan halen en mijn motivatie zoeken.. Die middag gingen we ook even boodschappen doen, wat toch wel even raar is. Opeens wc-papier, luchtverfrissers, wc-middelen en andere huishoudelijke dingen kopen is toch wel even raar! Toch had ik er super veel zin in, omdat ik nu eindelijk mijn eigen kamer heb, en voor mezelf kon gaan koken!
Woensdag begonnen onze trainingen en het was toch wel weer even raar om op hoogte te spelen! Toch heb ik de training goed doorstaan en was ik eigenlijk wel tevreden. 3 September begon ons echte programma waarbij onze eerste conditietraining. Dit was toch wel even een shock voor iedereen. 3 rondje om de buitenste ring van het basketbal veld, daarna een heel rondje trap of trap af rennen op de tribunes, en doe dat dan maar 4 keer. De toon was gezet, maar om possitief te blijven: niemand had gewandeld of gekotst! De dagen daarna waren een beetje hetzelfde en ik moest mijn normale routine van 6 uur opstaan weer oppakken!

Die vrijdag was onze eerst football-game van het seizoen, wat natuurlijk weer leuk was om bij te wonen. Iedereen weer gedag gezegd, en om eerlijk te zijn weer helemaal niks van de wedstrijd gezien te hebben! Denk dat we eigenlijk beter ergens anders kunnen afspreken met zijn alle, want de football-wedstrijden zijn meer gezellig kletspartijtjes...

De dag daarna hadden we met het team gesloten om een soort wandeling in de bergen te gaan maken. Ik was eigenlijk de enige die het nog nooit gedaan had, dus na al de veelbelovend verhalen ging ik toch maar mee!
We gingen naar een plek toe, waar eigenlijk nog niemand was geweest. We begonnen de tocht, met makkelijk wandelen en rustig rondkijken, tot we bij de eerste waterval kwamen.. De rotsen werden stijler, maar we zagen veel mensen dus we dachten dat het wel veilig moest zijn. Na alle spullen weg gezet te hebben en schoenen uit te hebben gedaan, konden we de verleiding niet weerstaan om toch even een sprong in het water te wagen. Het was heerlijk koud water en hartstikke mooi! Een kwartiertje later gingen we de tocht verder maken, en vonden we het toch steeds moelijker worden om verder te komen, en vond eigenlijk niemand het meer op wandelen lijken, maar meer op wand klimmen. Op een gegeven moment werd het zelfs zo erg dat we het gevoel kregen dat we nooit meer terug zouden komen. We gingen toch maar door en soms moesten we zelfs onze spullen naar de overkant gooien en in het water te springen om verder te komen.. Gelukkig hadden we 3 jongens bij ons die ons toch wel mooi konden helpen. Tot we op een gegeven moment bij een punt kwamen, met een dal van ongeveer 20 meter.. Dat leek ons toch niet zon goed idee, dus toen moesten we heel de berg op klimmen wat nog best moeilijk was in de hoop een weg te vinden die ons terug naar de auto zou leiden. Uiteindelijk is het ons gelukt, en iedereen kon lachend terug kijken naar een tocht die niemand van ons ooit zal vergeten!

Afgelopen weekend gingen we met onze andere kamergenoot naar de golf banen dicht bij Phoenix toe. Ze had trainingen en het leek Laura en mij wel leuk om een keertje mee te gaan. Toch wel ietsje anders dan een tennispark moet ik zeggen! Op de parkeerplaats aankomen, je golftas neerzetten, 2 golfkarretjes vragen, naar de kleedkamer gaan, waarbij je popcorn en ranja kan pakken en lekker kan relaxen in comfortabele banken, terug lopen en de twee golfkarretjes met je tas erop staan klaar voor je? Dat kunnen we bij tennis niet indenken haha! Manon en haar teamgenoot gingen met 1 karretje en Laura en ik mochten in het andere karretje. Op een gegeven moment keek Manon ons toch wel even raar aan omdat we zo blij waren dat we in zon karretje mochten rijden en zij dat al jaren doet haha! Na een paar uur rondrijden met het golfkarretje gingen we de terugtocht naar huis inzetten. Die avond hebben we met ons team de football wedstrijd live op tv gekeken, waarbij we met zijn alle avondeten hadden gemaakt!

Deze week heb ik het druk gehad met school en tennis, dit weekend hebben we weer een football wedstrijd en ik denk dat ik voor de rest maar eens bij ga werken met school, wat toch wel even nodig is!

Dit waren mijn afgelopen weekjes, en ik zal proberen snel weer een nieuw reisverslag te schrijven!